Dlaczego Norwegia nie jest w Unii Europejskiej do dnia dzisiejszego?_Zadanie zgłoszone na listę

Wstąpienie danego państwa do wspólnoty Unii Europejskiej musi być wyrażone poprzez przychylną decyzję jego mieszkańców, w drodze referendum. Stąd też bardzo ważnym aspektem braku akcesji Norwegii do wspólnoty Unii Europejskiej są zasadniczo dwa referenda o przystąpieniu Norwegii do UE – w latach 1972 (kwestia włączenia się do EWG, bezpośredniego poprzednika UE) i 1994, w których to obywatele Norwegii większością głosów opowiedzieli się za brakiem chęci wstąpienia do UE.

Norwegia, jako jeden z bogatszych krajów na świecie, po wstąpieniu do UE byłaby zapewne mocno obciążona w kwestii ponoszenia różnego rodzaju licznych opłat wspólnotowych (kierowanych w bardzo dużym udziale do mniej zamożnych krajów europejskich), przy czym sama otrzymywałaby relatywnie nieduże wpływy w ramach funduszy unijnych w stosunku do ponoszonych wpłat – czego Norwegowie są świadomi. Obecnie jest tak, że Norwegia (razem z Islandią oraz Liechtensteinem) tworzą tzw. Fundusz Norweski, który jest przez te kraje zasilany środkami finansowymi, których to beneficjentami są kraje UE. W zamian za to kraje te mogą korzystać z licznych swobód regulowanych przez prawo unijne, na takiej samej zasadzie jak kraje wspólnoty. Dotyczy to na przykład Strefy Schengen, czyli podróżowania bez konieczności posiadania paszportu, czy także wzajemnego honorowania Europejskiej Karty Ubezpieczenia Zdrowotnego (EKUZ), która gwarantuje w razie potrzeb udzielenia pomocy medycznej w danym kraju UE, na takich samych zasadach jak dla obywateli tego kraju.

Norwegia to także zasobny kraj pod katem bogactw naturalnych, jak np. gaz ziemny, czy ropa naftowa, ale także chociażby różnego rodzaju ryb morskich. Stąd też mogą pojawiać się obawy, iż po akcesji do UE, Norwegia będzie musiała bezwzględnie zastosować się do regulacji unijnych w zakresie możliwości operowania na polu wydobywania i handlu swoimi dobrami. Mimo, iż obecnie rząd norweski w pewnych sprawach jest zgodny z wartościami gospodarczymi wyrażanymi i stosowanymi w krajach UE, to dba przede wszystkim o to, aby własne interesy i cele mogły być pomyślnie realizowane.

Z perspektywy dłuższego czasu okazuje się, że dla Norwegii brak obecności w UE w żadnym wypadku nie wpływa negatywnie. Funkcjonująca na obecnych zasadach wzajemna współpraca sprawdza się na tyle, iż Norwegowie nie widzą potrzeby bezwzględnej integracji ze wspólnotą UE.