Zakony średniowiecznej Europy: benedyktyni

Zakon benedyktynów (Ordo Sancti Benedicti – Zakon św. Benedykta, w skrócie OSB) został założony w 529 roku przez św. Benedykta z Nursji. Pierwsze benedyktyńskie opactwo powstało z jego inicjatywy na wzgórzu Monte Cassino. Reguła św. Benedykta (czyli zbiór przepisów regulujących życie zakonne) do XIII wieku była najbardziej upowszechnioną regułą zakonną. W dużym stopniu rozpropagował ją papież Grzegorz I. Wymagała od zakonników złożenia ślubów ubóstwa, czystości i posłuszeństwa. Mottem benedyktynów są słowa ora et labora, czyli „módl się i pracuj”. Benedyktyni z niezwykłą starannością przepisywali i ilustrowali księgi, co było bardzo drobiazgową i żmudną pracą. Z tego powodu w języku polskim utrwaliło się określenie „benedyktyńska praca”, które oznacza długotrwały i skrupulatny wysiłek. Przepisywaniem ksiąg zajmowali się zakonnicy nazywani skrybami (lub kopistami). Pracowali oni w skryptoriach. Zakon św. Benedykta wsławił się również osiągnięciami w takich dziedzinach jak rolnictwo, sadownictwo, ogrodnictwo, kucharstwo, a także lecznictwo. Do Polski benedyktyni przybyli na stałe prawdopodobnie w połowie XI wieku na zaproszenie Kazimierza Odnowiciela.