Mecenat w epoce renesansu

W epoce renesansu coraz częściej odczuwano potrzebę otaczania się różnego rodzaju dziełami sztuki (obrazami, rzeźbami), a także innymi przedmiotami posiadającymi walory estetyczne – meblami, kunsztownie wykonanymi przedmiotami codziennego użytku, dekoracjami. W związku z tym istniało duże zapotrzebowanie na twórczość artystyczną (która nierzadko była możliwa dzięki mecenasom). Mecenat to wsparcie materialne, jakiego udzielali artystom, pisarzom i naukowcom zamożni miłośnicy sztuki, nauki i literatury. Nazwa ta pochodzi od Gajusza Cliniusza Mecenasa – rzymskiego polityka żyjącego w I wieku p.n.e, który wsławił się wspieraniem rozwoju sztuki i nauki. Mecenat odegrał bardzo ważną rolę w rozwoju sztuki renesansowej, w szczególności we Włoszech. Najbardziej znanymi mecenasami byli papieże (np. Sykstus IV, Aleksander VI, Juliusz II, Leon X ), książęta florenccy z rodu Medyceuszy (na czele z Wawrzyńcem Wspaniałym, który wspierał twórczość młodego Michała Anioła oraz Leonarda da Vinci), a także książęta mediolańscy z rodu Sforzów (w szczególności Ludwik Sforza). Na mniejszą skalę działalność fundatorską prowadzili zamożni mieszczanie. Finansowani przez nich architekci i rzeźbiarze wznosili na ich cześć wystawne pałace, kamienice oraz pomniki. Mecenat miał zatem na celu rozsławienie nie tylko twórców, ale i samych mecenasów.