Piętra roślinności to typowy dla obszarów górskich układ roślinności wynikający z piętrowości klimatycznej związanej ze spadkiem temperatury powitrza i wzrostu ilości opadów wraz ze wzrostem wysokości. Piętrowość klimatyczna jest dobrze zaznaczona w górach średnich i wysokich w szerokościach umiarkowanych na półkuli północnej i w wysokich górach w strefie równikowej. Słabo widoczna jest ona w klimatach bardzo zimnych i skrajnie suchych.
Zmienność formacji roślinnych wraz ze wzrostem wysokości przypomina nieco zmienność biomów w kierunku biegunów (regiel górny przypomina tajgę a piętro alpejskie tundrę). Nie ma tu jednak pełnej analogii, gdyż pustynie zwrotnikowe leżące na północ i południe od strefy wilgotnych lasów równikowych i sawanny nie mają swojego odpowiednika wśród pięter roślinnych w górach. Są one bowiem uwarunkowane ogólną cyrkulacją atmosfery a nie zmiennością warunków termicznych. Tak więc w górach strefy równikowej wraz ze wzrostem wysokości następuje zmiana charakteru lasu – od wilgotnego równikowego, przez górski mglisty do lasu typowego dla szerokości umiarkowanych. Jeśli w górach występuje piętro pustynne, to u podnóża gór w strefie klimatu suchego. To właśnie w górach położonych w strefie klimatu okresowo suchego występuje dolna granica lasu, związana ze wzrostem wysokości opadów. Górna granica lasu jest wskaźnikiem spadku temperatury powietrza poniżej pewnego progu.
 |
| Piętra roślinności - Alpy; autor: Pethrus (6.02.2012), Hike395 (tłum. ang.); źródło: wikipedia.org |
Liczba i układ pięter roślinnych oraz wysokość ich granic zależy od: szerokości geograficznej, wysokości i kierunek przebiegu pasma górskiego, czy ekspozycji stoków (inaczej granice pięter kształtują się na stokach południowych i północnych, zawietrznych i dowietrznych, zwróconych w stronę morza i w stronę lądu).
W górach Europy Środkowej (np. w Karpatach i Alpach) występują następujące piętra roślinności:
- piętro pogórza,
- piętro regla dolnego (buczyna),
- piętro regla górnego (bór świerkowy).
- piętro kosodrzewiny (subalpejskie),
- piętro halne (piętro alpejskie) – piętro naturalnych łąk górskich powyżej klimatycznej granicy lasu,
- piętro turni – skalne (piętro subniwalne),
- piętro śnieżne (piętro niwalne) powyżej klimatycznej granicy wieloletniego (wiecznego) śniegu.
W górach okołorównikowych rozkład pięter jest inny. Przedstawiono go na przykładzie Andów w Ameryce Południowej:
- tierra caliente (ziemia gorąca) – do ok. 600 m n.p.m. – z typowym dla strefy wilgotnym lasem równikowymą roślinnością strefową,
- tierra templada (ziemia umiarkowana) od ok. 600 do ok. 2000 m n.p.m., warunki ze średnią temperaturą powietrza wynoszącą 17-22°C; w piętrze tym wilgotny las równikowy przechodzi w mgielny las górski, zwiększa się udział drzew iglastych,
- tierra fria (ziemia zimna) od ok. 2200 do ok. 4000 m n.p.m., średnia temperatura miesięczna w okresach chłodnych spada do kilku stopni powyżej zera, w niższych położeniach występuje tu las wysokogórski sięgający do ok. 3000-3200 m n.p.m., ponad tą granicą rozpościera się piętro formacji niskopiennych – wilgotniejsze, trawiasto-krzaczaste paramo i suchsza trawiasta puna,
- tierra helada (ziemia zmrożona) powyżej około 4000 m n.p.m., obszar z panującymi temperaturami ujemnymi, w dolnej części puna, wyżej roślinność ograniczona do mchów i porostów,
- tierra nevada (ziemia śnieżna) powyżej ok. 4500-5000 m n.p.m., ponad granicą wieloletniego śniegu.
 |
| Hale na Ciemniaku w Tatrach; autor: Jerzy Opioła (15.09.2006), źródło: wikipedia.org |
 |
| Piętro kosodrzewiny na Babiej Górze; autor: Jerzy Opioła (8.05.2006), źródło: wikipedia.org |