okiem Zorobabela i Jozuego. Ludność miejscowa (Samarytanie) tłumiła jednak zapał Judejczyków i odstraszała ich od budowy (Ezd 4,4). Przez ich skargi do króla perskiego odbudowa zostaje przerwana do czasów panowania Dariusza, dokładniej do 520 r. Kiedy została wznowiona, ponownie zostaje złożony donos na Żydów. W końcu odnaleziono dokument z czasów Cyrusa, w którym zezwala on na odbudowę. Dariusz nie ma zatem już żadnych wątpliwości, odbudowa jest kontynuowana z sukcesem i dochodzi do poświęcenia świątyni (Ezd 6, 16-18). Powrócono także do obchodów święta Paschy.
Od rozdziału 7 rozpoczyna się opis działalności Ezdrasza, który powraca z Babilonu. Przybywając do Judy zastał wspólnotę, która nie przestrzegała Prawa, a mężczyźni zawierali małżeństwa z nie-Izraelitkami. Ezdrasz nie akceptuje takiego stanu rzeczy; sam jest uczony w Piśmie.
Gdy tę wieść usłyszałem, rozdarłem swoją szatę i płaszcz, wyrywałem sobie włosy z głowy i brody i wstrząśnięty usiadłem. Wtedy zebrali się dokoła mnie wszyscy, którzy z powodu tego wiarołomstwa wygnańców lękali się gróźb Boga izraelskiego. A ja wstrząśnięty siedziałem aż do ofiary wieczornej. (Ezd 9, 3-4)
Księga kończy się listą winnych, czyli tych, którzy wzięli sobie za żony kobiety cudzoziemskie.