Stoicyzm i epikureizm
Twórczość Horacego obejmuje wiele różnorodnych gatunków. Rzymski poeta pisywał bowiem zarówno listy poetyckie, jak i satyry czy pieśni. Jednym z najważniejszych form poetyckich są jednak u Horacego ody refleksyjne, w których artysta najpełniej przedstawił swoją życiową filozofię. Postawa poety bliska jest stoicyzmowi i epikureizmowi. Horacy chce żyć w zgodzie z porządkiem natury i poprzestawać na tym, co posiada. Obce jest mu popadanie w jakiekolwiek skrajności. Wartość stanowi natomiast dla niego długie, spokojne życie i pogodna starość.
W Horacjańskim ideale egzystencji można więc odnaleźć Arystotelesowską zasadę „złotego środka”: unikanie skrajności i dążenie do wewnętrznej równowagi. Dzięki takiej postawie człowiek potrafi docenić szczęście, ale też jest przygotowany na wszelkie przeciwności losu.
Carpe diem
Filozofię Horacego dobrze ilustruje jego słynna maksyma: „carpe diem” („chwytaj dzień”). Oznacza ona, że należy wykorzystywać w pełni każdy dzień życia i cieszyć się chwilą. Jednocześnie formuła ta wyraża niechęć poety do bezcelowego rozpamiętywania przeszłości i pełnego lęku wybiegania myślą w przyszłość. Mimo że poezja Horacego jest przepełniona refleksją
