W okresie rządów córki króla angielskiego Henryka VIII – Elżbiety I, który przypadał na lata 1558 – 1603, Anglia nie była rozdarta sporami religijnymi oraz konfliktami politycznymi. Ponadto po zwycięstwie w roku 1588 na hiszpańską Wielką Armadą, Anglia zapewniła sobie miejsce wśród ówczesnych światowych potęg. Korzystna sytuacja gospodarcza oraz sukcesy na arenie międzynarodowej osłabiły w znacznym stopniu formującej się w Izbie Gmin opozycji. Ta ostatnia coraz częściej domagała się poszerzenia przywilejów parlamentarnych – wolności słowa w toku obrad, prawa do dyskusji nad polityką zagraniczną itp.

Wojna domowa w Anglii – Przyczyny

Konflikt wybuchł dopiero w czasie panowania szkockiej dynastii Stuartów. Ponieważ Elżbieta nigdy nie wyszła za mąż, w celu zapobiegnięcia wojny o sukcesje po jej śmierci, nowym władcą miał zostać – Jakub I. Jego wstąpienie na tron oznaczało w praktyce zasadnicze zmiany w kwestii polityki wewnętrznej kraju. Rządy pierwszego z Stuartów na tronie Anglii cechowały zaostrzające się konflikty wyznaniowe, nietolerancja religijna wobec purytanów, lekceważenie praw parlamentu oraz skrajnie absolutystyczne zapędy.

Ten model prowadzenia polityki próbował również