Istotny element kultury rycerskiej w epoce średniowiecza stanowiły turnieje rycerskie. Organizacja tych zawodów miała być istotną częścią treningu każdego rycerza. Mógł on wówczas sprawdzić swoje umiejętności, które musiał wcześniej szkolić przez prawdopodobnie długi okres czasu.

Do najpopularniejszych form treningu zaliczał się pewnego rodzaju słup, mający uosabiać przeciwnika. Na tym słupie znajdowała się ruchoma poprzeczna belka z tarczą. W momencie trafnego uderzenia za pomocą kopi, belka z tarczą obracała się dając szarżującemu wolny przejazd.

Według tradycji za wynalazcę turniejów rycerskich uważa się Gotfryda z Preuilly, który jako pierwszy miał zorganizować tego typu zawody około roku 1062. Istnieją jednak wątpliwości co do tego wydarzenia. Pierwszy turniej, który odbył się na pewno, miał miejsce w Flandrii w roku 1095.

Jako ojczyznę turniejów rycerskich podaje się Francje. W Niemczech pierwsze zawody miały odbyć się w roku 1127, natomiast na półwyspie Apenińskim miały pojawić się w drugiej połowie XII wieku. W kwestii Europy Wschodniej była ona pod tym względem opóźniona. Pierwszy turniej na ziemiach polskich miał odbyć się w roku 1243. Przedstawiciele z Polski brali jednak