Sobór Nicejski był pierwszym soborem powszechnym jaki miał miejsce w Starożytności, odbył się 20 maja w roku 325. Na zaproszenie ostatniego cesarza połączonego imperium Rzymskiego Konstantyna Wielkiego przybyli do Nicei metropolici z całego cesarstwa. Liczba zebranych osiągnęła blisko 300 duchownych, z czego z części Zachodniej były dwie lub trzy osoby (nie było wśród nich biskupa Rzymu). Obrady toczyły się w pałacu Konstantyna, który stał na ich czele, przez ponad 2 miesiące.

Dla kościoła sobór był istotny w kwestiach jedności, zdefiniowania poszczególnych doktryn oraz wydania pierwszych kanonów. Z drugiej strony dla cesarza Konstantyna sobór miał doprowadzić do umocnienia roli kościoła, a co za tym idzie również całego imperium, którym władał.

Zgromadzenie ustanowiło wiarę w Trójcę Świętą jako symbolu nierozerwalnie złączonych ze sobą trzech Osób Boskich. Tylko dwóch duchownych nie zgodziło się na podpisanie dokumentu, za co zostali odwołani ze swoich urzędów przez Konstantyna, a następnie zostali skazani na wygnanie. Część uczestników soboru wyraziła zgodę tylko ze względu na osobę Cesarza, a tak naprawdę zwalczali Nicejski Symbol.

Przyjęto także dwadzieścia kanonów dyscyplina