Po sukcesach militarnych oraz politycznych – zwycięska bitwa pod Kircholmem oraz objęcie władzy przez Dymitra I Samozwańca w Moskwie, został zwołany nowy sejm, przed którym postawiono program istotnych reform. Postulowano wówczas zasadę ograniczenia jednomyślności na sejmach oraz zwiększenie liczby stałego wojska. Jednocześnie istniały wówczas przypuszczenia, iż król polski – Zygmunt III Waza, zamierza koronować swojego syna Władysława.

Założeniom oraz dążeniom dworu królewskiego przeciwstawił się wojewoda krakowski – Mikołaj Zebrzydowski. Opozycja skupiona wobec niego przeciwstawiała się planom zwoływania sejmu bez powszechnej zgody. Szlachta krakowska wezwała jednocześnie resztę przedstawicieli swojego stanu na zjazd do Warszawy.

Pomimo, iż Rzeczpospolita stanęła wobec groźby rokoszu – król nie zamierzał ustępować. Uznano to wówczas za próbę ograniczenia wolności szlacheckiej. Zjazd w Warszawie nie przyniósł jednak przewidywanych efektów. Dopiero podczas drugiego zwołanego zjazdu pod Sandomierzem, zawiązano antykrólewską konfederacje – rokosz. Na jego czele – oprócz wcześniej wspomnianego Zebrzydowskiego, stanął również Janusz Radziwiłł.

W spisanych artykułach sandomierskich –