Po zakończeniu wojny o niepodległość Stanów Zjednoczonych pojawiła się potrzeba realnego zjednoczenia poszczególnych stanów w jednolite państwo. Dotychczas każdy z nich prowadził oddzielną politykę gospodarczą, finansową oraz celną. Federalna Konwencja Konstytucyjna, która zebrała się w Filadelfii za podstawowe zadanie przyjęła określenie podstaw ustrojowych nowego państwa. Opracowała ona pod przewodnictwem George'a Washingtona (1732-1799) drugą na świecie (po korsykańskiej z 1755 roku) konstytucję, czyli ustawę zasadniczą, w której określono podstawy prawno-ustrojowego systemu państwa.

Uchwalona 17 września 1787 roku Konstytucja Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej weszła w życie po zatwierdzeniu jej przez każdy z 13 stanów 4 marca 1789 roku, zastępując tym samym artykuły konfederacji i wieczystej unii.

Jedną z cech charakterystycznych systemu ustrojowego Stanów Zjednoczonych  był dokładny podział kompetencji pomiędzy władzą stanową a federalną, czyli centralną. Każdy ze stanów zachował własne konstytucje i ordynacje wyborcze do zgromadzeń stanowych oraz własny skarb, administrację i policję. Owe konstytucje stanowe określały kto jest wolny i komu przysługują pełne prawa polityczne.