Podobnie jak w państwie rosyjskim, władze pruskie, później zaś niemieckie patrzyły nieprzychylnie na wszelkie ruchy narodowe wśród ludności polskiej. Polski patriotyzm uważano za niebezpieczny, był on stałym zagrożeniem dla stabilności kraju. Z tego powodu też władze pruskie i niemieckie dążyły do maksymalnego ograniczenia owego zagrożenia. Głównym celem stała się germanizacja Polaków i ich wynarodowienie.

Germanizacja w ogólnych aspektach przypominała akcję rusyfikacyjną, prowadzoną przez władze carskie. Jej naczelnym założeniem było zmarginalizowanie roli języka polskiego w życiu publicznym. Stąd też rząd pruski wprowadził serię ustaw ograniczających używanie języka polskiego w miejscach publicznych i urzędach. Również w szkołach niepodzielnie dominował język niemiecki, a urzędnicy państwowi używający polskiego na co dzień byli szykanowani. Niesławą okryła się „ustawa kagańcowa” z 1908 roku, zakazująca używania języka polskiego na zgromadzeniach.

W przeciwieństwie do rusyfikacji jednak, germanizacja zakładała nie tylko wynarodowienie Polaków, ale i fizyczne zniemczenie ziem zaborów. Stąd też szeroko zakrojona akcja wykupywania od Polaków majątków i sprowadzania na ich miejsce niemieckich