Emilia Plater urodziła się 13 listopada 1806 roku w szlacheckiej rodzinie wywodzącej się z Wilna. W młodości nie wyróżniała się z tłumu innych panien z domów szlacheckich, odbierając domową, ale solidną naukę, podróżując po terenach byłej Rzeczpospolitej i zajmując się różnymi, także uznawanymi za męskie rozrywkami.

Patriotyczne wartości wyniesione przez nią z domu odegrały spory wpływ na dalsze działania Emilii, która na wieść o wybuchu powstania listopadowego (1830-1831) działała na rzecz podjęcia walk na Litwie, wskutek czego uzyskała obietnicę wsparcia jej planów przez adeptów szkoły podchorążych w Dyneburgu. Zaraz potem, Emilia przygotowała plan zdobycia miasta.

Po rozpoczęciu powstania na Litwie, Plater, utworzyła oddział składający się ze strzelców, kawalerzystów i kosynierów i ruszyła na Dyneburg. Nie zdecydowała się jednak na bezpośredni atak na miasto, ze względu na znaczącą przewagę przeciwnika i przyłączyła się do innych oddziałów. Wiosną 1831 r. Plater dołączyła koło Poniewieża do formacji wolnych strzelców wiłkomierskich w oddziale Karola Załuskiego (1794-1845)  i wraz z nimi wkroczyła do Wiłkomierza. Po walkach pod Garbielowem, gen. Dezydery Chłapowski (1788-1879) przyznał