Tereny azjatyckie były jednym z wielu kierunków ekspansji, które były dostępne dla ambitnych i silnych państw europejskich. W przeciwieństwie do Afryki i Ameryk, potencjalni zdobywcy musieli liczyć się ze spotkaniem starych, wspaniale rozwiniętych, ale jednocześnie skostniałych cywilizacji, wśród których należy wyróżnić przede wszystkim cywilizacje chińską i indyjską. Aż do XVII – XVIII wieku dystans technologiczny pomiędzy Europą a potęgami Azji nie był aż tak duży, a ewentualne koszta kampanii czyniły podbój nieopłacalnych. Wszystko to zmieniło się w XIX wieku, kiedy to rozwój europejskiej techniki drastycznie przyśpieszył, zostawiając w tyle dawne cywilizacje Azji. Stąd też stawały się one łakomym celem dla zdobywców.

Dwójka najważniejszych azjatyckich graczy w XIX wieku to niewątpliwie Imperium Rosyjskie i Imperium Brytyjskie, ówcześnie największe państwa świata. Rosja już od dawna prowadziła szeroko zakrojoną ekspansję terytorialną na tereny Syberii, podejmując kolejne akcje kolonizacyjne, zarówno dobrowolne, jak i polegające na wykorzystywanie tych terenów jako kolonii karnej. Najdalsza baza floty rosyjskiej w Port Arthur stała się symbolem dumy rosyjskiego państwa i jego obecności