Pokonanie Niemiec hitlerowskich w maju 1945 roku zakończyło działania zbrojne w Europie, nie było jednak końcem II wojny światowej. Po drugiej stronie globu opór bowiem stawiało ostatnie państwo Osi, jakim było Cesarstwo Japonii. Japończycy od dawna już nie posiadali inicjatywy strategicznej, a ich działania ograniczały się do obrony kolejnych wysp. Mimo to jednak ciągle stanowili groźną siłę.

Trwające  wiele miesięcy walki o wyspę Okinawę (1945) były jednym z najkrwawszych epizodów wojny na Pacyfiku. Fanatyczny opór Japończyków przybierał nieraz samobójcze formy, stąd też gigantyczny przelew krwi po obu stronach. Mimo że wyspa została ostatecznie opanowana przez Amerykanów, potrzeba było wiele miesięcy na uzupełnienie strat w ludziach i sprzęcie. Walki o Okinawę stanowiły swoisty przełom w sposobie myślenia amerykańskich dowódców, uświadomiło to bowiem im, jakim problemem byłoby bezpośrednie zaatakowanie wysp japońskich. Skądinąd wiadomo było, że japońskie naczelne dowództwo nie miało zamiaru kapitulować, a wręcz przeciwnie – w walce przeciwko najeźdźcy użyć miano nawet kobiet i dzieci. Amerykański sztab generalny oceniał, że w walkach o Japonię zginąć może nawet ponad milion żołnierzy